کلاشنیکف ها هرگز شکوفه نمی دهند

 قبل از انتخابات هفتم ژوئن ترکیه وقتی ییلماز اؤزدیل روزنامه نگار و ستون‌ نویس روزنامه سؤزجو و از مخالفان سرسخت حزب حاکم، رأی دهندگان به حزب دمکراتیک خلقها را به خشاب کلاشنیکف تشبیه کرد و نوشت:

"شما شما باشید و برای کلاشنیکف خشاب نشوید"، روزنامه نگار دیگر ترک احمد هاکان در ستون خود در روزنامه حریت او را "فاشیست ابله" خواند.

دلیل عصبانیت هاکان به خاطر دفاع از فعالیتهای مسلحانه یا فرمهای دیگر مبارزات خشونت آمیز نبود، اما او که حساسیت های ضد نژادپرستانه دارد با بهانه های رنگارنگ مخالفان حقوق اتنیک ها و برچسبهایی که به مدافعان حقوق زبانی و اتنیکی زده می شود نیز ناآشنا نیست.

احمد هاکان از روشنفکرانی است که از توقف حرکتهای مسلحانه و ورود حرکت کُرد به صحنه سیاست ترکیه حمایت می کنند.

اگرچه به اعتقاد من باید در استفاده از کلماتی مانند "فاشیست" - که معمولاً از معنای اصلی تهی شده و بیشتر به صورت فحش سیاسی به کار می روند - احتیاط کرد، با این حال جواب قاطع نویسنده روزنامه حریت به یکی از مخالفان حقوق اتنیکی خشنودم کرد.

اما اندیشه های اؤزدیل و همفکرانش مخالفان دیگری هم دارد. آنهایی که به نظر می رسد بیشتر از آنکه دغدغه حقوق انسانی گروههای تحت ستم را داشته و به دنبال ابزاری برای احقاق این حقوق باشند، حقوق اتنیک ها را ابزاری می بینند برای مشروعیت بخشیدن به اسلحه.

ظاهراً از نظر سئزین تکین اؤزساکینچ منتقد دیگر ییلماز اؤزدیل که نوشته اش را با تیتر «برای عناد با ییلماز اؤزدیل شکوفه نوک آن کلاشنیکف خواهیم شد» منتشر کرده؛ کلاشنیکف‌ها به دو دسته عدالتخواه و ظالم تقسیم می شوند.

اما واقعیت این است که کلاشنیکف‌ها همواره مرگ می آورند و هرگز شکوفه نمی دهند.

خصوصاً در خاورمیانه چند سال اخیر - که آتش نفرت قومی-نژادی و مذهبی آرامترین شهرها و قصبات را در طرفة العینی به صحنه وحشیانه ترین جنایتها و مظلومان دیروز را به قاتلان امروز تبدیل می کند - وجود انبوه روزنامه نگاران و تئوریسینهای توجیه کننده فعالیتهای مسلحانه و نبود کوچکترین کارزار و کمپین ضد خشونت و ضد سلاح بسیار غم انگیز است.

تفاوتی نمی کند سلاح دست که باشد، از لوله اسلحه مظلومان و ستمدیدگان و حتی همنوعان، همکیشان و همزبانان نیز همواره مرگ و وحشت بیرون خواهد آمد. گزارشهای زیر هم شاهدند بر این ادعا:

سازمان عفو بین الملل گزارشی منتشر کرده در مورد کشتار کودکان، سالخوردگان و معلولان در دو روستای عرب سنی از طرف گروههای مسلح یزیدی که که خودشان قربانی یکی از بزرگترین فاجعه های انسانی دهه های اخیرند؛
یا چند هفته قبل اعضایی از حزب دمکرات کردستان ایران توسط نیروهای پ.ک.ک، یک حزب کردی دیگر کشته شدند؛ نه اینکه این حادثه به اندازه کافی تراژیک نباشد ولی فکر کنید اگر این رویارویی در مقیاسی بزرگتر رخ می داد و یا تصور کنید که یکی از طرفین درگیری از جامعه ای دیگر می بود و سلاحی نداشت که از خود دفاع کند.
و سازمان دیده بان حقوق بشر گزارشی تهیه کرده مبنی بر ممانعت پیشمرگه‌های کرد از بازگشت هزاران آوره غیر کرد به خانه‌های خود در برخی از استانهای عراق، همچنین کوچ اجباری عرب‌ها از خانه‌های خود توسط سازمان امنیتی منطقه خودگردان کردستان (آساییش)، در حالیکه ملت خودشان شاهد بدترین کوچهای اجباری بوده اند؛
و همین سازمان در گزارشی دیگر به ظلم، و احتمالاً جنایت جنگی، بر علیه ساکنان مناطق سنی مذهب توسط گروههای شیعی متشکل از عرب‌ها، ترکمن‌ها و نیروهای سپاه پاسداران - که دو گروه اول خود در معرض ترسناکترین جنایتهای جنگی از طرف شبه نظامیان عرب سنی بوده اند - پرداخته است.

خاورمیانه امروز بیشتر از هر مکان و زمان دیگری به جریانهای ضد خشونت و مخالف با حرکتهای مسلحانه نیاز دارد. جریانهایی که البته باید سعی کنند در دام تبلیغات منفی حکومت های سرکوبگر بر علیه مدافعان حقوق انسانها نیفتند.

چنین فعالیتهایی می تواند شهوت انتقام آنهایی را که استفاده از اسلحه را با حق دفاع مشروع توضیح می دهند تا حدی کنترل کرده و احزاب مسلح منطقه را حداقل به پاسخگویی در خصوص اقدامات اعضا و زیرشاخه های خود وادار بکند.

    علیرضا قولونجو

2015-06-23 13:53:52

 http://www.yurd.net/      از یوردنت